شهر خالی؛ خانه خالی

کدو سبزهای مامان را قل می‎دهم توی سینک ظرفشویی. از صبح به هفتاد نفر ایمیل فرستادم و برای پنجاه و نه نفرشان توضیح دادم چرا بیکارم. چرا درست در لحظه‎ای که فکر می‎کردم همه چیز خوب است و من وقت کم دارم برای استراحت، همه وقتهایم استراحت شد. 20 تیر نحس است؛ هر سال تلفنی دارد که مرا نابود می‎کند. 7 روز بعدش من به دنیا می‌آیم  و احتمالا به نحسی‎اش عادت کرده‎ام. کدوسبزها جان دارند. چاقو می‎خورد بهشان شیره‎ی تازگیشان می‎خورد به دستها و اشک‎هایم را سرازیر می‎کند. دلم می‎خواست به مریم تلفن کنم و بگویم آن سال چه شده بود که با هر کاری اشک می‎ریخت؟ بعدش چه شد؟ چطور اشکها بند آمدند؟ دلم می‎خواست بگویم چقدر غمگینم و چطور هیچ وقت اینطور غم دور برنداشته بود در زندگی‎ام و نمانده بود. نکند او هم اینطور شده بود. نگفتم. گمانم مریم بعد از همان سال حامله شد. سال بعدترش هم بچه داشت. دیگر همه سالهای بعدش بچه دارد و آن مریضی را نمی‎گیرد. آن مریضی‎ای که تازگی کدو سبزهای باغ مادرت هم اشکهایت را جاری کند.

 مارجان می‎گفت رودابه فصل درو گریه می‎کرد؛ فصل نشا گریه می‎کرد؛ گریه می‎کرد و بچه هایش می‎مردند توی شکمش؛ از بس غم‎ها را می‎خورد. غمها را نمی‎گذاشت کنار. یک پسرش جان سالم به در برد از غمها. در جوانی آه غم‎های مادرش دامنش را گرفت و مرد. خواهرش را هم دو شبانه روز دفن نکردند که بچه‎ی توی شکمش بمیرد و بعد خاک بریزند رویش. مارجان می‎گفت بچه زنده بود. بچه‎ی زنده را توی خاک کردن معصیت دارد. غم خواهر رودابه، بچه‎هایش را می‎کشت. رودابه نمرد. من داستان رودابه را ننوشتم اما مریضی‎اش را گرفتم.

کدوها را ریز ریز میکنم. توی تابه دو سر تفت می‎دهم. جواب ایمیلها را می‎خوانم. اشکها می‎رود توی تابه و صدای کدوها را در می‎آورد. دورترین تصویر از سی سالگی را تجربه می‎کنم.