تو بزن، تبر بزن

دوست دارم برگردم به اول پاییز. به جایی که چرکهای زخم خالی شده بود و من مرهم بسته بودم رویش. به خودم در آستانه فصل سرد که یاسش از صبوری روحش وسیعتر نبود و گمان می‎برد پیش می‌رود، همه چیز با فرمان او پیش می‎رود و فرو رفتنی در کار نیست.

دستهایم خالیست و هیهات از زخم روبازی که در فصا سرما عفونت کند.