نه نمی آویزمش/ چون تعویذی/ بر صندوقهای سینه مان/ نه/ نمی ستایمش / چون آوازی در بغض شعرمان/ نگسسته هیچ / وجودش، قرارمان / افسونمان نکرده هیچ / چون سرزمین موعود/ چوب حراج را کوفتن/ بر سینه اش / از دل/ دیدن نمی توان/ نمی خوانیمش با نام / رازهای مگو/ در رنجهایمان/ ...
آری ما را به دندان/ چونان ریگی است خرد/ می سائیمش/ خرد خرد/ ریخته در هم/ این سرزمین معصوم را/ در زیر پای خویش/ آرام می گیریم ما / اما / بر همین خاک / پای ریشه ی گلها/ زین گونه است/ که بی درنگ/ فریاد می کشیم/ این خاک از آن ماست.
آنا آخماتوا. لنینگراد. 1961.
خانه سفید برفی.، گزیده عاشقانه های آنا آخماتوا. ترجمه مریم کمالی. تهران: روشنگران و مطالعات زنان
سلام
پاسخحذفباید بگم وب بسیار زیبا و مفیدی دارین
منکه خیلی پسندیدم
ممنون میشم به وب منم سر بزنی و راهنماییم کنی
وب من در مورد
آموزش قالی بافی و طراحی فرشه
و فروش لوازم فرش
و اشتغال زایی برای خانمهاست
خواهش می کنم اگه وب من بدرد خودتم نخورد به آشنایان معرفی کن تا یه کسب و کار و درآمدی برای خانواده ها باشه
اگه مایل به تبادل لینک هم بودی
منو با عنوان
آموزش قالی بافی
لینک کن و خبرم کن تا با هر اسمی که خواستی لینکت کنم
مرسی
ای وطن عزیزم در چنگال بیگانه ای.خاکت را می بوسم ومی پرستمت.در آرزوی روزی که خاک شرحه شرحه شده ات دوباره بسازم.من تا آن زمان زنده خواهم بود.
پاسخحذفباد سیاه
پاسخحذفچهارمیخ کرده است ماه را به شب
پرنده اما
نشسته برنوک سحر
می خواند آواز
به شادی پیوندما و خوررشید
بادسیاه می شود خشمگین
...
...
پ ن
قسمتی از پست آینه ..شاید
سلام
پاسخحذفمطالبتونو خوندم دلنشین جذاب و اندیشمندانه بود
خوشحالم از اشنایی با شما ودستنوشته هاتون
دعوت میکنم به دستنوشته های من هم سری بزنید
التماس باران
:)
پاسخحذف