زندگی من 6

میرزا حسن خان روی مهمترین دیوار این خانه زل زده به من. یکبار گفته بودم میرزا حسن خان یک اسم نیست یک راه است. راهی که باید رو به روی همه‎ی ما باشد. همه ما که رویا داریم. دیشب وقتی ساعتها به خانم لشکری، باقری و آقای صفری و همه بچه‎های کانون و پسر 15 ساله هر روزه فکر کردم  و اشکهایم تمام نمی‎شد نشستم رو به رویش. چای ایرانی دم کرده بودم تا آرام بگیرم. مرد آرام توی چشمهایم با نوازش نگاه می‎کرد. انگار که بگوید آرام بگیر عزیز دلم. آرام بگیر و  سعی کن آنقدر قوی باشی که بعد از هر شکستی، برخواستن برایت سخترین کار نباشد. اینها را برای من می‎گفت  و من مدام به قدرتی می‎اندیشیدم که از پس شکست در تو آزاد می‎شود. فکر کردم باید بلند شوم. خاک‎های خانه را بتکانم. برای دل شکسته‎ام کادو بخرم و سعی کنم این نیرو را در خودم پرورش دهم. می‌توانم؟ حالا فقط خسته و نا امید و غمگینم.